حرف زدن با خود نشانه بیماری روانی است؟
حرف زدن با خود، به خصوص اگر از نام خود در مکالمه استفاده کنید، کمی تعجب آور است. و جای تعجب نیست که باعث شود به نظر برسید که در حال توهم هستید.
واضح است که این به این دلیل است که تمام هدف صحبت با صدای بلند، برقراری ارتباط با دیگران است.
اما با توجه به اینکه بسیاری از ما با خودمان صحبت می‌کنیم، این سوال مطرح می شود که آیا حرف زدن با خود ممکن است طبیعی باشد یا حتی نشانه سلامت باشد؟
ما در واقع همیشه در سکوت با خود صحبت می کنیم،که هیچ کس دیگری جز افکار خودمان برای پاسخ دادن به آنها وجود ندارد. این گفتگوی درونی در واقع بسیار سالم است و نقش ویژه ای در تناسب اندام ما دارد.
این به ما کمک می کند افکار خود را سازماندهی کنیم، اقدامات خود را برنامه ریزی کنیم، حافظه را تثبیت کنیم و احساسات را تعدیل کنیم. به عبارت دیگر، به ما کمک می کند خود را کنترل کنیم.
حرف زدن با صدای بلند می تواند بسط این گفتگوی درونی خاموش باشد، که زمانی ایجاد می شود که یک فرمان حرکتی خاص به طور غیرارادی فعال شود.
روانشناس سوئیسی، ژان پیاژه مشاهده کرد که کودکان نوپا به محض اینکه شروع به رشد زبان می کنند، شروع به کنترل اعمال خود می کنند.
هنگامی که کودک نوپا به یک سطح داغ نزدیک می شود، معمولاً با صدای بلند می گوید “گرم، داغ” و دور می شود. این نوع رفتار می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.
بدیهی است که سایر موجودات زنده با خودشان صحبت نمی‌کنند، اما مشخص شده است که با فعال کردن اهداف، در نوعی حافظه که مخصوص کار است، اعمال خود را کنترل می‌کنند.
به طور مثال یک میمون اگر کار بصری باشد، مانند همسان کردن موز، ناحیه متفاوتی از قشر جلوی مغز خود را نسبت به هنگام تطبیق صداها در یک کار شنوایی فعال می کند.
اما وقتی انسان ها به روشی مشابه آزمایش می شوند، به نظر می رسد که بدون توجه به نوع کار، همان مناطق را فعال می کنند.
آیا مغز ما شبیه مغز میمون هاست؟
در یک مطالعه جذاب، محققان دریافتند که مغز ما می‌تواند بسیار شبیه مغز میمون‌ها عمل کند، اگر فقط با خودمان چه بی صدا و چه با صدای بلند صحبت نکنیم.
در این آزمایش، محققان از شرکت کنندگان خواستند که صداهای بی معنی را با صدای بلند (“بله-بله-بله”) در حین انجام کارهای تصویری و صوتی تکرار کنند.
از آنجایی که نمی‌توانیم دو چیز را همزمان بگوییم، زمزمه کردن این صداها باعث می‌شود شرکت‌کنندگان نتوانند به خودشان بگویند در هر کار چه کاری انجام دهند.
در این شرایط، انسان‌ها مانند میمون‌ها رفتار می‌کردند و برای هر کار، نواحی بصری و صوتی جداگانه‌ای از مغز را فعال می‌کردند.
این مطالعه به زیبایی نشان داد که احتمالاً حرف زدن با خود تنها راه کنترل رفتار ما نیست، بلکه راهی است که به طور پیش فرض ترجیح می دهیم و از آن استفاده می کنیم.
اما این بدان معنا نیست که ما همیشه می توانیم آنچه را که می گوییم کنترل کنیم. در واقع، موقعیت های زیادی وجود دارد که در آن صحبت های درونی ما می تواند مشکل ساز شود.
وقتی ساعت 3 صبح با خود صحبت می کنیم، معمولاً سعی می کنیم فکر نکنیم تا بتوانیم دوباره بخوابیم.
اما این که به خود بگویید فکر نکنید، فقط ذهن شما را سرگردان می کند و همه انواع افکار – از جمله صحبت های درونی – را به روشی تقریباً تصادفی فعال می کند.
کنترل این نوع فعال سازی ذهنی بسیار دشوار است، اما به نظر می رسد زمانی که روی چیزی با هدف تمرکز می کنیم، سرکوب می شود.
به عنوان مثال، خواندن یک کتاب باید بتواند صحبت های درونی را به روشی کاملاً کارآمد سرکوب کند و آن را به یک فعالیت مورد علاقه برای آرام کردن ذهن ما قبل از خواب تبدیل کند.
افکار مرتبط و افکار نامربوط
اما محققان دریافته‌اند که بیمارانی که از اضطراب یا افسردگی رنج می‌برند، این افکار «تصادفی» را فعال می‌کنند، حتی زمانی که تلاش می‌کنند کارهای نامرتبط را انجام دهند.
به نظر می رسد سلامت روان ما هم به توانایی ما در فعال کردن افکار مرتبط با کار فعلی و هم به سرکوب افکار نامربوط – سر و صدای ذهنی – بستگی دارد.
جای تعجب نیست که چندین تکنیک بالینی، مانند تمرکز حواس، ذهن را شلوغ کرده و استرس را کاهش می دهند.
وقتی سرگردانی ذهن کاملاً از کنترل خارج می‌شود، وارد حالتی رویایی می‌شویم که صحبت‌های نامنسجم و نامناسب با زمینه را نشان می‌دهد که می‌تواند به عنوان بیماری روانی توصیف شود.
چت بلند در مقابل بی صدا
بنابراین حرف زدن با خود به سازماندهی افکارتان کمک می کند و به طور انعطاف پذیر آنها را با خواسته های در حال تغییر وفق می دهد، اما آیا صحبت با صدای بلند چیز خاصی دارد؟ اگر کسی نیست که حرف های شما را بشنود، چرا آن را برای خودتان نگه ندارید؟
در آزمایشی که اخیرا در آزمایشگاه خود انجام دادیم،نشان دادیم که صحبت کردن با صدای بلند در واقع کنترل یک کار را بالاتر و فراتر از آنچه با گفتار درونی به دست می‌آید، بهبود می‌بخشد.
ما به ۲۸ شرکت‌کننده مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های کتبی دادیم و از آنها خواستیم که آنها را بی‌صدا یا با صدای بلند بخوانند.
ما تمرکز و عملکرد شرکت‌کنندگان را روی تکالیف اندازه‌گیری کردیم، و زمانی که دستورالعمل‌های کار با صدای بلند خوانده می‌شد، هر دو(تمرکز و عملکرد) بهبود یافتند.
به نظر می رسد که بیشتر این مزیت از شنیدن ساده خود ناشی می شود، زیرا به نظر می رسد دستورات شنوایی نسبت به دستورات مکتوب کنترل کننده رفتار بهتری هستند.
نتایج ما نشان داد که، حتی اگر برای به دست آوردن کنترل در طول وظایف چالش برانگیز با خود صحبت کنیم، زمانی که آن را با صدای بلند انجام می‌دهیم، عملکرد به طور قابل توجهی بهبود می‌یابد.
این احتمالاً می تواند توضیح دهد که چرا بسیاری از ورزشکاران حرفه ای، مانند بازیکنان تنیس، مکرراً در طول مسابقات، اغلب در نقاط مهم بازی با خود صحبت می کنند و جملاتی مانند “بیا!” تا به آنها کمک کند متمرکز بمانند.
توانایی ما برای تولید دستورات صریح، در واقع یکی از بهترین ابزارهایی است که برای کنترل شناختی در اختیار داریم و به سادگی وقتی با صدای بلند گفته می شود بهتر عمل می کند.
خب! حرف زدن با خود با صدای بلند، زمانی که ذهن سرگردان نیست، در واقع می تواند نشانه ای از عملکرد شناختی بالا باشد. به جای اینکه بیمار روانی باشید، می تواند شما را از نظر فکری توانمندتر کند.
تصور کلیشه ای از دانشمند دیوانه که با خود صحبت می کند و در دنیای درونی خود گم شده است، ممکن است منعکس کننده واقعیت یک نابغه باشد که از تمام ابزارهای در اختیار برای افزایش قدرت مغز خود استفاده می کند.
