حرف زدن کودک با خود و خیال پردازی با فرد خیالی

بیشتر کودکانی که در سنین 2 تا 3 سال هستند، چندین دوست خیالی برای خود دارند. این دوستی تا چهار و پنج سالگی ادامه دارد، البته هر چقدر سن کودک بیشتر می‌شود، میزان دوستی کم رنگ‌تر می‌شود.

شاید شما هم دیده باشید، بیشترین و عمیق‌ترین دوستی بچه‌ها با دوست خیالی‌شان را در سنین 3 سالگی می‌بینیم.

بیشتر والدین، این حرف زدن کودک با خود و خیال پردازی با فرد خیالی و خیال بافی‌های فرزندشان را می‌دانند و به آن آگاه هستند و آن را بخشی از زندگی کودک پذیرفته‌اند، اما پذیرش دوست خیالی و نامرئی کار آسانی نیست.

به ویژه وقتی فرزند شما با تمام قوا از آن موجود خیالی دفاع می‌کند و دوست دارد شما هم آن را یکی از افراد خانواده بدانید. 

تحقیقات نشان داده که کودکان از بیست ماهگی به بعد توانایی این را دارند که افکار و احساسا‌تشان را به یکی از اسباب‌بازی‌ها یا وسایل‌شان نسبت دهند. 

بعد از این مرحله دوست خیالی قدم به زندگی فرزندتان می‌گذارد. این دوست خیالی از سن 2 تا 3 سالگی وارد عرصه زندگی فززندتان می‌شود و گاهی تا سن دبستان هم می‌ماند. 

به گونه ای که تقریبا 75 درصد بچه‌ها تا سن هفت سالگی ارتباط با دوست خیالی را تجربه کردند. 

حرف زدن کودک با خود در چه سنی طبیعی است؟

اگر بتوانید سایه یک کودک 2 تا 8 ساله شوید و در حین انجام فعالیت‌های روزانه‌اش به طور پنهانی او را زیر نظر بگیرید، متوجه شکل عجیبی از رفتار زبانی، یعنی حرف زدن کودک با خود می‌شوید. یا فرد خیالی که به نظر می‌رسد کودک با او صحبت می‌کند. 

حرف زدن کودک با خود اغلب اتفاق می‌افتد. حرف زدن کودک با خود می‌تواند تقریباً در همه‌ی فعالیت‌های کودک ظاهر شود – در طول بازی‌های فانتزی، طراحی و نقاشی، ساخت و ساز با بلوک‌ها، پرداختن به وظایف تحصیلی، گذراندن اوقات فراغت بعد از ظهر، و ساکت شدن قبل از خواب. 

روانشناسان این حرف زدن کودک با خود را گفتار خصوصی می‌نامند. برخلاف بزرگسالان که خودآگاهانه تنها در لحظات تنهایی یا بی‌صدا با خود صحبت می‌کنند، حرف زدن کودک با خود آزادانه در جمع اتفاق می‌افتد. 

بنابراین کودکان پیش‌دبستانی و دبستانی در صحبت با خود در مقابل دیگران راحت هستند و با مشاهده این رفتار حرف زدن کودک با خود، بسیاری از بزرگسالان عادی بودن آن را زیر سوال می‌برند! 

مطمئناً حرف زدن کودک با خود در میان اتاقی پر از افراد در دنیای اجتماعی بزرگسالان قابل قبول نیست. با این حال همه ما هر از گاهی نجوای درونی داریم. 

در اوایل کودکی حرف زدن کودک با خود در همه جا وجود دارد. هنگامی که کودکان بین 3 تا 10 سال در کلاس درس مشاهده می‌شوند، حرف زدن کودک با خود 20 تا 60 درصد از گفتگو آنها را تشکیل می‌دهد. 

حرف زدن کودک با فرد خیالی به روابط اجتماعی کودک لطمه می‌زند؟

همان طور که گفتیم هر چه سن کودک بیشتر می‌شود شدت این دوستی‌ها کم رنگ می‌شود. به همین دلیل بیشترین و عمیق‌ترین دوستی‌ها با این دوست خیالی را در سنین حدود سه سالگی می‌بینیم.

بهتر است بدانید حرف زدن کودک با خود و خیال پردازی با فرد خیالی در روند رشد کودک طبیعی است و کودکانی که دوست خیالی دارند معمولا خلاق‌تر هستند. 

بعضی از والدین نگران هستند که ارتباط بیش از حد با دوست خیالی به روابط اجتماعی کودک لطمه بزند و کودک توانایی برقراری ارتباط با هم سن و سال‌های خودش را از دست بدهد. 

• شاید برایتان مفید باشد: چرا من یک مادر عصبانی هستم؟ چطور کمتر عصبانی بشم؟

اما جای نگرانی نیست، جالب است که بدانید این کودکان سازگارتر و اجتماعی‌تر از کودکانی می‌شوند که دوست خیالی ندارند. 

بد نیست بدانید با گسترش روند تک فرزندی در خانواده‌ها، کودکانِ تنها و فرزندان اول خانواده‌ها معمولا بیشتر از بقیه بچه‌ها درگیر این نوع ارتباطات هستند و گاهی هم این ارتباطات تا سنین بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. 

البته با گسترش روابط اجتماعی و جوهای دوستانه حضور دوست خیالی کم رنگ می‌شود و گاهی حتی محو می‌گردد.