تفاوت حسادت با غبطه خوردن

نکته‌ای در این بین هست که تفاوت غبطه خوردن و حسادت را کاملا مشخص می‌کند:

حسادت دقیقا همان حسی است که وقتی یک فرد موفقیتی بدست می‌آورد، ما دوست نداریم آن شخص ( دوست یا غریبه ) به آن موفقیت برسد و بسیاری از مواقع آرزو می‌کنیم که ای کاش به جای او، من صاحب آن موفقیت یا مالک آن چیز بودم.

در غبطه خوردن، فقط حسرت می‌خوریم برای اینکه چیزی را که فرد دیگری دارد، ما از آن بهرمند نیستیم. ولی آرزو نداریم که شخص مورد نظر آن چیزی را که دارد از دست بدهد. اینجاست که حسادت حس بدتر و ناخوشایندی دارد.

چرا که در حسادت بذر دشمنی، کینه توزی، و حس کمبود بسیار شدید است. درحالی که در غبطه خوردن اینگونه نیست، فرد دوست دارد ماشینی را که یکی از خویشاوندان گرفته، داشته باشد ولی این آرزو را نمی‌کند که کاش ماشین آن فرد خراب شود یا تصادف کند!

علل حسادت در چیست ؟

مانند بسیاری از اختلالات، حسادت ریشه در کودکی افراد دارد. از جمله به دلایل زیر:

1) مقایسه شدن

پدر و مادری که بیش از حد فرزندان خود را با دیگران مقایسه می‌کنند. معمولا آن افراد در بزرگسالی خود را با کسانی مقایسه می‌کنند که نسبت به آنها کیفیت‌های خاصی در زندگی دارند.

2) تبعیض والدین

مسئله بعدی تبعیض گذاشتن بین کودکان است. پدر یا مادر، یکی از فرزندان را بیشتر دوست دارند و بیشتر مورد توجه است. این رفتار باعث حس خشم و خصومت در بقیه فرزندان می‌شود.

3) والدین به شدت سخت‌گیر

والدین دیکتاتور هم به این صورت، والدینی که سخت‌گیر هستند و در بچه‌ها این حس عدم امنیت را ایجاد می‌کنند. حس نگرانی را ایجاد می‌کنند و باعث می‌شوند خودپنداره مثبتی نداشته باشند و احساس کنند دوست داشتنی نیستند، احساس کنند مهارت‌ها و توانایی‌های لازم را ندارند و جذاب نیستند. 

درحالی که شاید همه این فاکتورها را داشته باشد! ولی طبیعی است که این فرد با خودپنداری منفی، افراد موفق را که می‌بینند، به جای اینکه با خود بگوید خب من هم موفق هستم، و از داشته‌هایش لذت ببرد، پیوسته به نداشته‌هایش می‌اندیشد و حسرت نداشته‌ها را می‌خورد و آن حس را تبدیل به حسادت می‌کند و در صورت شدید بودن می‌تواند به انتقام جویی تبدیل شود.

4) مورد خشونت یا تبعیض در جامعه واقع شدن

پرخاشگری‌هایی که افراد در محیط خانه، در مدرسه، در اجتماع تجربه کرده‌اند بسیار مهم است. معلمانی که متاسفانه بی‌توجه و ناآگاه هستند. بعضی از دانش‌آموزان را به صورت خیلی ناخوشایند به بعضی دیگر ترجیح می‌دهند و نقاط قوت آنها را به رخ دیگر دانش‌آموزان می‌کشند.

5) تجربه‌ی ترس منفی و شرم در کودکی

ما باید توجه داشته باشیم که شخصیت روانشناسی ما از تولد تا هفت سالگی بیشترین تکامل را می‌یابد. پدر و مادری که تا ۱۴ ماهگی امنیت و آرامش کودک را فراهم نکنند در آن بذر ترس، و تردید می‌کارند.

به همین صورت از ۱۴ ماهگی تا ۳ سالگی کودک نیاز دارد در انجام دادن خیلی از کارهایش آزاد باشد و اگر این کار را نکنیم در کودک حس شرم و تردید پیش می‌آید و کودک خجالتی بار می‌آید و در بزرگسالی به بدترین شکل خود را نشان می‌دهد.

یکی از حساس‌ترین سن‌های تربیت، ۳ تا ۶ سالگی است برای اینکه بچه‌ها یاد می‌گیرند به سه گونه به زندگی خود نگاه کنند:

• یا رقابتی و جنگجو باشد.
• یا احساس کنند همه چیز را باید براساس انتقام جویی و تناقض و بدخواهی بدست آورد.
• یا اینکه با همکاری و تعامل می‌توان به همه چیز رسید ( در اینجا وظیفه پدر و مادر است که با رفتار درست به فرزندان خود بیاموزند که زندگی همه‌اش رقابت و جنگ و درگیری نیست )